John

‘De stress voor de intake bleek volledig ongegrond.’

Willem, de tandarts bij wie ik terechtkwam, luisterde aandachtig en geïnteresseerd naar mijn verhaal en veroordeelde mij niet voor het verwaarlozen van mijn gebit. Een assistente maakte foto’s van mijn gebit en Willem inspecteerde mijn tanden en kiezen uiterst voorzichtig. Hij legde mij vervolgens een aantal mogelijke behandelingen voor en samen kozen we voor de optie die voor mij waarschijnlijk de beste was: een brug die mijn volledige bovengebit zou gaan vormen. Om tot dat resultaat te komen moesten er dan wel een aantal elementen eerst verwijderd worden. En de resterende tanden en kiezen zouden beslepen moeten worden. Dat vond ik spannend, om niet te zeggen héél spannend.

Toen ik een paar dagen later een gedetailleerd behandelplan en een begroting in huis had, begon ik pas echt nerveus te worden. Ik betrapte me erop dat mijn gedachten helemaal beheerst werden door de aanstaande behandeling. Daarom besloot ik voor een behandeling onder volledige narcose te gaan. Ik hield mezelf voor dat spanning nergens voor nodig was als ik onder narcose zou gaan en daarom niks van de behandeling zou merken. Dat hielp, gelukkig.

‘Zelfs op de dag van de behandeling was ik redelijk rustig.’

Een onbeduidend prikje in mijn hand voor het inbrengen van een infuus was alles wat ik er onder de streep van meekreeg. Amper twee uur later kwam ik bij en was alles al achter de rug. Hoewel nog een beetje dizzy van de narcose, zag ik in de spiegel dat mijn bovenkaak was voorzien van een mooie rij witte tanden en kiezen. En het eindresultaat zou een paar weken later nóg mooier zijn wanneer de noodvoorziening plaats zou maken voor de definitieve brug, kreeg ik te horen.

Nou dat bleek niets te veel beloofd. De definitieve brug die ik drie weken later kreeg, zat als gegoten. Ook over de vorm en de kleur van de elementen was ik direct tevreden. Eerlijk is eerlijk, eventjes was het wel wennen aan het nieuwe bovengebit. Zeker in het begin voelt het net een beetjes anders dan je eigen gebit. Maar ik kan gelukkig weer alles eten. En ik durf weer te glimlachen. Natuurlijk heb ik een aantal mensen in mijn omgeving gevraagd wat ze van het resultaat vinden. Het grootste compliment kwam van iemand die zei dat het haar in eerste instantie niet was opgevallen dat ik iets aan mijn gebit heb laten doen. Een beter bewijs dat het er natuurlijk uitziet bestaat niet, toch?

Ik zou willen dat ik oprecht kon zeggen dat ik mijn leven na het verlies van mijn partner weer op de rit heb. Helaas is dat niet zo. Daar is kennelijk meer voor nodig dan een kappersbeurt en een gebitsreconstructie. Maar een verzorgd voorkomen is vanzelfsprekend wel een wezenlijke voorwaarde voor het hervinden van mijn balans. Een stralende glimlach draagt absoluut bij aan het nodige zelfvertrouwen om mijn levensweg te vervolgen, wat of wie er dan ook nog op mijn pad komt. En als ik in de naaste toekomst weer reden heb om vol voor het leven te gaan, dan treed ik het leven voortaan in ieder geval weer met een gulle glimlach tegemoet. Kom maar op!

• Plan een adviesgesprek in